Uit een analyse van 27 maart 2000 aangevraagd door volleybalclub Vovoc zelf bleken de volgende zaken: de club tracht een evenwicht te bereiken en te behouden tussen recreatie en prestatie, hun doelgroep zijn zowel jongeren als volwassenen, hun interne communicatie is goed, er werd gepeild naar de tevredenheid bij de leden en het is een financieel gezonde club. De opbrengst van de kantine was beperkt, maar ze haalden veel geld bijeen met een spaghettidag, een kraampje op de kerstboomverbranding en hun jaarlijks grastornooi. Het bestuur bestond uit Linda Belmans, Peggy Blockx, Rob Cornelissen, Alfonsine Dockx, Karel Frederickx, Hubert Heymans, Guido Hulselmans, Pieter Lens, Eddy Van Camfort, Mieke Van Houdt en Jos Van Wuytswinkel.

Op 1 november 2003 overleed Jos Bockx. Hij was voorzitter, secretaris, penningmeester, scheidsrechter en speler-trainer bij Okido, medeoprichter van de volleybalorganisatie Gewest Turnhout, afgevaardigde en wedstrijdleider, gediplomeerd trainer, nationaal scheidsrechter, lid van de volleybaladviescommissie, provinciaal ondervoorzitter en afgevaardigde in de nationale bond. Het weekend na zijn overleden werd vóór iedere wedstrijd in de provincie Antwerpen een minuut stilte gehouden.

Er was enkele jaren sprake van een mogelijke fusie tussen Okido en Vovoc. De gemeente Arendonk, met ongeveer 11.000 inwoners is eigenlijk te klein voor 2 volleybalclubs, zo dacht men bij de beide besturen. Nu beide clubs nog financieel gezond waren, was dit het ideale moment om samen te gaan. Beter dan dat binnen enkele jaren 1 van de clubs door het andere opgeslorpt zou worden wegens geldnood. In februari 2002 werden de eerste gesprekken gevoerd tussen de bestuursleden van Okido en Vovoc over een mogelijke samenwerking en deze vielen positief uit. Het bleek dat beide clubs in vele opzichten op dezelfde golflengte zaten. Na vele onderhandelingen, gesprekken en overwegingen kwamen beide besturen op zondag 15 september 2002 bij elkaar om te stemmen. 94 percent was voor de fusie. Alle leden werden op de hoogte gebracht. De meningen waren verdeeld, maar het grootste deel reageerde positief.

Natuurlijk zaten ze ook met veel vragen. Er werd een werkgroep samengesteld en een organisatiestructuur en een tijdslijn opgemaakt. Via nieuwsbrieven werden de leden op de hoogte gehouden en konden ze zelf ideeën voor een nieuwe naam insturen. Op vrijdag 10 januari 2003 was er een infoavond; de nieuwe naam van de club werd bekendgemaakt en de leden kregen de kans hun vragen af te vuren. De visie van de nieuwe volleybalclub Arvoc luidt: 'de kwaliteit en kwantiteit van volleybal in Arendonk op lange termijn garanderen door het voeren van een financieel gezond beleid en een open sportief beleid met doorstroming van de eigen jeugd. Volleybal in Arendonk promoten en toegankelijk maken voor iedereen, zowel voor de sportieve beoefenaar als voor de supporter'. Op 1 januari 2003 werd de nieuwe VZW opgericht en de statuten verschenen in het Belgisch Staatsblad van 28 maart 2003. 1 juni 2003 wordt gezien als de officiële start van de nieuwe club. De clubkleuren bleven wit-blauw zoals bij Okido en Vovoc en er werd verder gegaan met het stamnummer van Okido, namelijk AT0900. Op dit moment telt Arvoc ongeveer 400 actieve leden. Daarenboven kunnen kinderen vanaf 6 jaar komen trainen bij de F-jeugd. De Okido-sporthal kreeg een nieuwe vloer en nog 2 extra kleedkamers. Het heeft heel wat voeten in de aarde gekost, maar de fusie is zeker geslaagd.

Op 28 juni 1995 werd Jan Van Gorp verkozen als nieuwe voorzitter van Okido en werd het bestuur verjongd. Bij Vovoc nam Eddy Van Camfort het voorzitterschap voor zijn rekening wegens het overlijden van zijn vader Jozef Van Camfort. In maart 1996 nam Jos Bockx ontslag als secretaris en in augustus van dat jaar nam hij definitief afscheid van Okido. Hij werd beloond met een ?Gouden volleybal? voor alles wat hij voor ?Den Okido? heeft gedaan. In het seizoen 1995-1996 werd de eerste herenploeg van Vovoc kampioen in 1 ste gewest en promoveerde naar 3 e provinciale. Vovoc, die nog steeds in de turnzaal van de gemeenteschool op de Voorheide speelde en trainde, werd nu verplicht in een grotere zaal hun competitie af te werken. In een overeenkomst met Okido werd besloten dat zij op zondagavond van de sporthal gebruik konden maken.Op 6 augustus 1996 werd Okido een VZW en verschenen de statuten in het Belgisch Staatsblad. Vovoc werd een VZW op 1 januari 1998.

Op 11 februari 1986 werd weer een nieuw bestuur verkozen. Dit nieuwe bestuur opteerde voor een gestructureerde en georganiseerde jeugdwerking vanaf 8 jaar waarbij de jeugdspelers optimale kansen kregen om zich op te werken en zo in de eerste ploeg terecht te komen. Dit werd gerealiseerd met passeurstrainingen, conditietrainingen en alternatieve competities voor de jeugd, vernieuwing in spelsystematiek, stimulatie door extra trainingen en het organiseren van tornooien. Er werden briefjes verspreid in de gemeente zowel op de scholen als in de brievenbus om kinderen warm te maken voor volleybal. Ook nam de club deel aan de Meimaand-Sportmaand-Doemaand, een organisatie om kinderen kennis te laten maken met de verschillende sporttakken in Arendonk, om de volleybalclub te promoten.

Niet alleen de kinderen werden aangespoord te komen volleyen, ook hun ouders werden aangemoedigd om bij de recreatieve ploegen te komen spelen. Hiervoor organiseerden ze een mixtornooi waaraan zowel jeugd, volwassen spelers, ouders, sympathisanten, vrienden als kennissen konden deelnemen. In 1989 werd een jeugdbestuur opgericht met Rik Guns als voorzitter. Men ging op zoek naar nieuwe trainers, er kwamen meer vrije uren om de groepen te splitsen, meer en intensievere trainingen, hulpverlening aan jeugdtrainers en betere begeleiding van de trainingen. In 1987 telde de club bijna 300 leden. Op 12 maart 1990 werd het 20-jarig bestaan gevierd met een grote tentoonstelling van foto's, krantenartikels en kledij.

Ook bij Vovoc was er reeds een jeugdwerking. In feite zaten zij een beetje op dezelfde lijn als Okido: ze hechten veel belang aan een goede jeugdwerking om de opvolging van de eerste ploegen te verzekeren. Ondertussen waren er plannen om de turnzaal uit te breiden en er een echte sporthal van te maken door een gebrek aan ruimte en voorzieningen.

Ze hadden een akkoord gekregen van de gemeentelijke overheden, maar de uitbreiding is er nooit gekomen. Het 15-jarig bestaan van Vovoc in 1988 werd gevierd met een sportavond gepresenteerd door Luc Verschueren & Jacques Vermeire.

Het bestuur van Vovoc van het seizoen 1988-1989 zag er als volgt uit: voorzitter Jozef Van Camfort (vader van Leo, Eddy en Danny), secretaris Eddy Van Camfort, Jos Van Wuytswinkel, André Heymans, Peter Hulselmans, Vital Huybrechts, Maria Jacobs, Hubert Heymans en Danny Van Camfort.

In 1991 werd de okido-sporthal uitgebreid aan de kant van de kantine. De kosten werden grotendeels betaald van de opbrengst van de kantinedienst. Verder organiseerden ze een fuif, een vlaaienslag, een spaghettidag en een loten- en friscoverkoop om dit alles te financieren. Het lidgeld, 1000 fr voor de jeugd, recreatieven en Ravago en 1500 fr voor seniors, werd enkel gebruikt om de kosten aan het Belgische Volleybal Verbond te dekken.

In 1992 werd Rik Guns de nieuwe voorzitter van Okido.

De bal- en zaalsporten kenden een grote bloei in de gemeente Arendonk. Steeds meer sportievelingen sloten zich aan bij de basketbal- of volleybalvereniging. De eerste herenploeg van Okido, die toen werd getraind door Nico Engels, werkte hun competitie van het seizoen 1981-1982 af in de sporthal van Ravels, omdat ze nood hadden aan een grotere zaal. Dat jaar werden ze kampioen en promoveerden naar 1 e provinciale. Ook de basketbalploeg promoveerde en werd verplicht binnen te spelen. Er waren plannen om een gemeentelijke sporthal te bouwen, maar die plannen werden op de lange baan geschoven. Uiteindelijk sloegen de leden van de basketbalclub en de volleybalclub de handen in elkaar om een eigen sporthal te bouwen achter de gemeentelijke basisschool en gemeentelijk stadion in de kerkstraat. Op 15 maart 1982 kregen ze de goedkeuring van het gemeentebestuur. Er werd een financiële rekening geopend en een VZW sporthal opgericht waarin leden van basketbal en volleybal zaten. De sporthal werd officieel ingehuldigd op 31 oktober 1982 door burgemeester Jozef Bouwen gevolgd door een groot volksfeest in de nieuwe sporthal. Om geld in het laatje te brengen verhuurden ze de sporthal en de kantine aan allerhande verenigingen en organisaties: tafeltennistornooien, turnshows van de plaatselijke turnverenigingen, handbal voor blinden, zaalvoetbal-tornooi, rolstoelbasket, team-dans-wedstrijden, een okidobal en De Losse Groevenshow van TROS TV vonden allemaal plaats in de eerste jaren van de nieuwe sporthal.

In die periode verscheen er elke week een wedstrijd-verslag in de plaatselijke kranten die de populariteit van de club erg ten goede kwam. In mei 1984 werd een nieuw bestuur verkozen en ondertussen was ook de eerste jeugdwerking op gang onder leiding van Jos Bockx en Leo De Proost.

Het 15-jarig bestaan van Okido in 1985 werd gevierd met een Vlaamse tafel, danswedstrijden en een match generatie 1970 tegen generatie 1985. In het seizoen 1984-1985 degradeerde de eerste herenploeg van eerste naar tweede provinciale. Ze wilden het volgende seizoen dadelijk weer promoveren, dus kochten ze bijna een halve ploeg aan en inderdaad ze werden kampioen en kwamen zo terug in eerste provinciale. De aankoop van spelers was echter financieel duur en vele van de aangekochte spelers verdwenen ook snel terug. Vanaf toen werd besloten enkel met eigen spelers te werken en geen vreemde spelers meer aan te kopen.

Jos Bockx besliste wie er speelde en op welke manier dit zou gebeuren. Zolang de ploeg goed draaide, was er geen probleem. Bij een minder goede match kwam er wel eens reactie van mensen die ook wel wat van volleybal kenden ( Leo Van Camfort had al bij Turnhout ervaring opgedaan en Nico Engels was regentaat LO) of ze het niet beter anders zouden aanpakken qua opstelling en manier van spelen. Zo werden de taken en verantwoordelijk-heden verdeeld, werd een kapitein aangeduid en een bestuur opgericht. Leo Van Camfort was ondertussen verhuisd naar de Voorheide, was gestopt met volleyen en gaan voetballen.

Tot op een dag de jonge zus van Leo's echtgenoot, die bij de Chiro van de Voorheide was, hem vroeg of hij daar een damesvolleybalploeg wilde oprichten. In die tijd bestonden er nog geen sporten voor dames, dit was dus de ideale gelegenheid. Samen met Richard Van Der Veken, die bij de douaneploeg Tolar heeft gespeeld, tevens speler-trainer was bij Turnhout en woonachtig te Arendonk, richtte Leo Van Camfort op 27 april 1973 Voorheide Volleybalclub (afgekort Vovoc) op. Op 6 september van datzelfde jaar sloten ze zich officieel aan bij de Belgische Volleybalbond en kregen het stamnummer AT1313. Voor hun trainingen en matchen konden ze beschikken over de turnzaal van gemeenteschool Voorheide aan de Brulen. Hun opbrengsten kwamen van verkoop van drank aan supporters die na de mis de spelers kwamen aanmoedigen.

12 oktober 1974 betekende de start van de eerste herencompetitie waaraan 9 ploegen deelnamen en zowel Okido als Vovoc was er bij. Vovoc behaalde de 4 e plaats. De eerste herenploeg van Okido speelde in dat seizoen kampioen in 3 e provinciale. Het bestuur van Okido bestond uit voorzitter Jef Engels, secretaris Jos Bockx, penningmeester Leo De Proost, Leopold Mariën en Gilbert Bertels. In het seizoen 1975-1976 werd ook gestart met een damescompetitie in het gewest Turnhout waar Vovoc aantrad en een mooie 2 e plaats behaalde. Leo Van Camfort trainde zowel de herenploegen als de damesploegen van Vovoc, was zelf speler en hield zich samen met zijn vrouw Maria Lasters bezig met de administratieve en financiële zaken. Dat hebben ze ongeveer 10 jaar gedaan. Hier was dus ook geen sprake van een bestuur. Jean Huybrechts, schoonbroer van Leo, was enkel op papier secretaris. In 1977 werd Jozef Appels voorzitter en Karel Helsen secretaris van Vovoc. Aanvankelijk was het de bedoeling om van Okido een herenvolleybalclub te maken en van Vovoc een damesvolleybalclub, waarbij de beste heren van Vovoc naar Okido zouden worden getransfereerd en de beste dames van Okido naar Vovoc. Uiteindelijk is hier niet veel van terecht gekomen en zijn de beide clubs hun eigen weg gegaan. De damesploeg van Okido trad in 1978 toe tot de competitie in het Gewest Turnhout en werd dadelijk kampioen.

Reeds voor er in Arendonk sprake was van een volleybalclub werd er al volop volleybal gespeeld. De Arendonkse Sport Vereniging (ASV), opgericht in 1962, was een overkoepelende vereniging waarin allerhande sporten louter recreatief werden beoefend, zoals judo, turnen en ook volleybal. De speelplaats van de Rijksmiddelbare school op de Maaskens (nu Gemeenschapsonderwijs "De Wamp") werd gebruikt om 's avonds of in het weekend een partijtje te volleyen. Jos Bockx, die vele jaren bij de Turnhoutse volleybalclub had gespeeld en dus veel ervaring had opgedaan, besloot in zijn eigen gemeente een club op te richten samen met zijn werkcollega Leo Van Camfort die ook in Turnhout had leren volleyen. Jongens die voordien bij ASV speelden of liefhebbers die gehoord hadden over de oprichting van een volleybalclub te Arendonk voegden zich bij hen. Op 13 maart 1970 werd volleybalclub Okido officieel aangesloten bij de Belgische Volleybalbond en kreeg het stamnummer AT0900.

Het eerste competitiejaar 1971-1972 werd gestart met 10 mensen: Jos Bockx, Leo Van Camfort, Louis Van Reusel, Nico Engels, Norbert Steemans, Guido Paeshuyse, Karel Van Bergen, Emmanuel Bockx, Jan Vervecken en Leo Aerts. Trainen gebeurde in de turnzaal van de gemeenteschool St. Jan in de Kerkstraat. Voor de competitie moesten ze de eerste 3 jaren uitwijken naar de speelplaats van de Rijksmiddelbare school op de Maaskens, omdat de turnzaal in het weekend ook werd gebruikt door de twee plaatselijke turnkringen ?Verbroedering? en ?Moed & Volharding?.

De eerste 3 jaren speelden ze in het gewest Herentals. Jos Bockx gaf de jongens training, zorgde voor de verplaatsingen en stond in voor de financiële kosten. Kortom, hij zorgde voor alles. Van een bestuur of sponsors was nog geen sprake. Ook reclame op de truitjes of naast het plein waren niet te bespeuren. De instapkosten naar het Gewest waren beperkt en deze werden betaald van de opbrengst van de drank die tijdens de wedstrijd aan de supporters naast het veld werd verkocht. Ook werd aan de leden een kleine bijdrage gevraagd van 50 à 100 fr. Door mond-aan-mond reclame kwamen steeds meer jongens mee trainen en een tweede ploeg drong zich op. Jeugdwerking was toen nog niet aan de orde. Ondertussen kon men in het weekend beschikken over de turnzaal, zodat daar de competitie kon afgewerkt worden.